نوشته های نوشته نشده

می خواستم هر روز زیارت عاشورا بخنونم. اما امروز جا موندم ... الهم عجل لولیک الفرج

1. چقدر با این جمله حال می کنم که وقتی تو فیلم و سریال ها می بینم . نمی دونم که تو بیشتر فیلم ها چرا به صورت یک دفعه گی همچین حرفی رو میزنن. خیلی جالبه عکس العمل بازیگرها . یه اتفاق هیجان انگیز می دونمش . دیگه این قدر بی خودی ازش تعریف نکنم.

2. فکر خودم در درگیره همچین مسئله ای هست .اینجا هم نوشتم . همون اماده نبودن اما دوست داشتنه .حالا که یه ترس هم به جمعشون اضافه شده .

3. فعلا تو مثلث زندیگم موندم که یک پاشم همین ترس رو برام بوجود اورده . تنوستم بین زندگیم و کار و درسم ارتباط برقرار کنم. من الان دارم سه مدل زندگی می کنم. یه سبک برای زندگیمه . یه تقریبا شباست . یکی کارمه که تقریبا صبحاست تا ظهر و اون یکی دیگه هم درس که عصراست . خیلی دلم می خواد که همه ی این سه باهم و کنار هم برای هم دیگه باشن. تا دوباره کارم در مقابل درسم و زندگیم در مقابل این دوتا قرار نگیره . اگه این تعادل رو برقرار کنم . می دونم که موفق می شم .فقط راه رو گم کردم.

4. خارج از بحثه اما یه جوری وصله . اسم این پستم رو از دیالوگ برنامه همچون سرو زنده یاد رسام و بیژن بیرنگ عزیز برداشتم. با کارای بیرنگ خیلی حال می کنم. پر از انرژی زندیگی . کارای بیرنگ روایت یه سری داستان خوبه . داستان هایی که روحم دارن و تو اونا رو حس می کنی. اینجاست که اگه یه اتفاق و پایان تلخ هم داشته باشن تو با اون اتفاقات همراه می شی و گریه می کنی.مثل این قسمتش داستن روون خاستگاری و همون دیالوگ های قدیمی .اما دلچسب . ما همین دیالوگ ها رو هم تو خانه ی سبز شنیده بودیم .اما به خاطر همون روح داستان دوباره هم شنیدیم با لذت هم شنیدیم . خندیدیم و اخرش هم با چه غمناکی دلگیر شدیم. روحش شاد مرحوم رسام.

پ.ی : خیلی حیفه که از مرحوم شکیبایی نگم .یه صلوات بفرستیم برای ارامشش .

پ.ی 2 : بیاد سال 75 و چهارشنبه شبهایی که می امد تا خانه ی سبز رو ببینیم. به یاد تمام مشق نوشتن های موقع این سریال دیدن.